ಹೊಯ್ಸಳ ಶಿಲ್ಪಿಗಳು ಕಲ್ಲನ್ನು ಮೇಣ ಎನ್ನುವಹಾಗೆ ಉಪಯೋಗಿಸಿದಂತೆ ಕುಸುಮಬಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಷೆ ಮೈದಾಳಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಈ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾಗುವುದು ಕೃತಿಕಾರನ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ತುಂಬಿರುವ ಮಾನವ ಸಹಜ್ ಪ್ರೇಮ ಹಾಗೂ ಆಧಾರ ತಪ್ಪಿರುವ ತಬ್ಬಲಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಇರುವ ಚಿಲುಮೆಯಂಥ ಪ್ರೀತಿ. ಜೊತೆಗೆ ಈ ಕೃತಿಯು ಜಾನಪದ ಚರ್ಮದ್ದಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಶೋಷಿತ ಜನಾಂಗದ ನೋವಿಗೆ ಚೈತನ್ಯ ತುಂಬುತ್ತ ಕಲಾತ್ಮಕತೆಯ ಸೌರಭವನ್ನೂ ಪಡೆದು ಮೂಡಿದೆ.